وینیل استرها محصول واكنش رزینهای اپوكسی با اسیدهای غیر اشباع اتیلنی می باشند بجز حالات خاص، معمولا رزینهای وینیل استر دارای انتهای غیر اشباع میباشند. این انتها میتواند واكنش شبكهای شدن را انجام دهد و نیز می تواند پلیمریزاسیون زنجیرهای وینیل استر را انجام دهد و یا اینكه به همراه استایرن كوپلیمر شود.

اكثر وینیل استرهای مرسوم با استریفیكاسیون یك رزین دی اپوكسید با یك اسید مونوكربوكسیلیك غیر اشباع، ساخته میشوند. می توان آنها را به تنهایی با واكنش رادیكال آزاد پخت نمود و یا در مونومری مانند استایرن حل نمود و رزین مایع بدست آورد. در این صورت، وینیل استر را میتوان مانند رزین پلی استر استفاده نمود.

رزینهای وینیل استر خواص چقرمگی و مقاومت شیمیایی بسیار بهتری نسبت به رزینهای پلی استر دارند. زنجیر اصلی اپوكسی سازنده وینیل استر، موجب پیدایش چقرمگی و ازدیاد طول كششی بالاتر میشود. جرم مولكولی رزینهای وینیل استر به انتخاب نوع اپوكسی بكار رفته بستگی دارد. به این دلیل، استحكام كششی، ازدیاد طول، نقطه نرمی و واكنش پذیری رزین نهایی توسط جرم مولكولی و ساختار اولیه تعیین میشود. این موضوع، این امكان را بوجود میآورد كه برای كاربردهای مختلف خواص مختلف طراحی شود.

رزینهای وینیل استر در مقایسه با پلی استرهای غیر اشباع مقاومت شیمیایی خوبی دارند.
بخشی از این ویژگی مربوط به عدم حضور پیوندهای استری در زنجیره اپوكسی میباشد. اتصالات اجزاء پلیمر، توسط پیوندهای فنیل استری انجام میگیرد. این اتصالات درمقایسه با اتصالات استری در برابر اكثر محیطهای شیمیایی بویژه در شرایط قلیایی شدید مقاوم ترند.

اتصال استری تنها در انتهای زنجیر وینیل استر وجود دارد. این امر حملات عوامل شیمیایی را به حداقل می‌رساند.

منبع: Iran Composite Network

 

---

---