مقدمه
موشک GAR-9 / AIM-47 نمونه دوربرد شده موشک قدیمی هوا به هوای AIM-4 Falcon می‏باشد. AIM-47 با رادار کنترل آتش AN/ASG-18 ساخت هیوز هماهنگ بود و قرار بود مجموعه رادار و موشک، به عنوان سلاح اصلی هواپیمای F-108 Rapier ساخت نورث آمریکن، به کار گرفته شوند. (چون این هواپیما، پروژه‏ای در حال ساخت بود، از آن با نام XF-108 نیز یاد می‏کردند).

AIM-47 در ابتدا با نام GAR-9 معرفی شده بود. GAR-9  مجهز به راکت سوخت مایع، کلاهک هسته‏ای، سامانه هدایت‏پذیری نیمه‏فعال راداری، هدایت‏پذیری حساس به حرارت در انتهای مسیر پرواز، سرعتی برابر 6 ماخ و بردی تا 210 کیلومتر داشت.

تاریخچه
به سال 1957، هیوز در حال طراحی سیستم سلاح مخصوص برنامهء LRI-X متعلق به نیروی هوایی ایالات متحده بود كه هدف برنامهء LRI-X، طراحی جنگنده‏ای شكاری رهگیر، با سرعت 3 ماخ بود. در این هواپیمای جدید، قرار بود تركیب دو سامانهء‌ كنترل آتش بسیار دوربرد XY-1 و موشكهای دوربرد هوا به هوای GAR-X استفاده شود؛ ضمن اینكه طبق برنامه، مقرر شده بود، نوک جنگی موشك كه از نوع مواد منفجره به شدت انفجاری بود، با كلاهك هسته‏ای قابل تعویض باشد؛ و موشك بردی بین 15 تا 25 مایل (25 تا 40 كیلومتر) داشته باشد.
به تاریخ آوریل 1958، ضمن اینكه طراحی و ساخت رهگیر دوربرد توسط برنده مناقصه پروژه LRI-X دنبال می‏شد، برنامه ساخت موشك GAR-9 و رادار كنترل آتش AN/ASG-18 نیز (به پیمانکار خصوصی) واگذار گردید. برنده مناقصه طراحی هواپیمای LRI-X، كمپانی معظم هواپیماسازی نورث ‏آمریكن با جنگنده‏ای به نام F-108 Rapier بود؛ ضمن اینكه سامانه مورد نظر قرار بود با هواپیمای XF-103 نیز توسط كمپانی هیوز در ارتباط با برنامهء LRI-X مورد آزمایش قرار گیرد.
 

شکاری XF-108 Rapier ساخت نورث آمریکن
به تاریخ 23 سپتامبر 1959، برنامهء‌ ساخت هواپیمای F-108 لغو گردید، اما تصمیم گرفته شده بود كه برنامهء‌ ساخت سامانه‏های AN/ASG-18 و GAR-9 همچنان دنبال شود. نمونهء آزمایشی موشك كه به نام XGAR-9 شناخته می‏شد، در سال 1963، به نام XAIM-47A تغییر نام یافت؛ و به جهت امكان شكار بمب‏افكن‏های شوروی در فواصل بسیار دور، بسیار بزرگ و سنگین وزن بود تا قادر باشد در مسافتهای طولانی پرواز كند.
ادعا شده بود كه موشك بردی فراتر از 160 كیلومتر دارد. GAR-9 از هدایت‏پذیری نیمه‏فعال راداری بهره می‏برد (SARH)، و رادار هدفیاب موشك امكان قفل بر روی اهدافی تا سطح مقطع 9.3 متر مربع (100 فوت مربع) در فاصلهء 116 كیلومتری را ممكن می‏ساخت. موشك در ابتدای مسیر پروازش به سمت هدف، از سیستم برنامه‏ریزی شدهء خلبان خودكار بهره می‏گرفت؛ بدین جهت مختصات دقیق هدف، قبل از پرتاب، به سر هدایت‏گر موشك انتقال می‏یافت.
مشكلات اولیهء پیش آمده به هنگام طراحی سامانهء جستجوگر نیمه‏فعال راداری، باعث هدایت طراحی به سمت ساخت سامانهء نیمه‏فعال راداری به همراه سامانهء حساس به حرارت شد. اما ساخت یک سیستم هدایت‏پذیری دوگانه، سرانجام كنار گذاشته شد، زیرا باعث افزایش معادل 2 اینچ در قطر و 82 كیلوگرم در وزن موشك می‏‎شد و چنین تغییراتی، نیازمند طراحی مجدد قسمت دریچه تسلیحات هواپیمای F-108 می‏گشت.
برای پیشرانه ‌موشك نیز پیش‏بینی شده بود كه یك موتور توربوجت به نام Aero jet-General XM59 مجهز به سوخت جامد استفاده شود كه به موشك، سرعتی برابر 6 ماخ را می‏بخشید. سرانجام مشكلات رخ داده با این موتور، مهندسین را وادار كرد تا از پیشرانهء ساخت لاكهید به نام Lockheed XSR13-LP-1 مجهز به سوخت جامد استفاده كنند. (ضمن اینكه استفاده از یک نوع پیشرانهء جت ساخت لاكهید، مجهز به سوخت مایع قابل ذخیره سازی نیز در نظر گرفته شد) اما پیشرانهء جدید لاکهید دارای قدرت كمتری بود و سرعت موشك را تنها به 4 ماخ می‏توانست برساند.
در ابتدا، مركز لابراتوار ملی (National Laboratories)، اقدام به طراحی یك كلاهك هسته‏ای به قدرت 0.25 كیلوتن از نوع W-42 برای سرجنگی GAR-9 نمود. اما ساخت كلاهك هسته‏ای به سال 1958 كنار گذاشته شد. سایر كوشش‏های انجام شده در جهت ساخت كلاهك اتمی برای GAR-9 هیچ ثمری در پی نداشتند. در اواسط سال 1959، برای این موشك، از كلاهك متعارف 45 كیلوگرمی مجهز به فیوز مجاورتی در نظر گرفته شد.

Snoopy
پس از آنكه مطابق برنامه از پیش تعیین شده، هواپیمای آزمایشگر موشک یعنی XF-103 در اختیار قرار نگرفت، كمپانی هیوز بر آن شد تا از بمب‏افكن مافوق‏صوت تغییر یافتهء B-58 Hustler بهره ببرد. بمب‏افكن مزبور، دچار تغییرات بسیار گسترده شد تا قادر شود رادار AN/ASG-18 را در محل دماغه جای دهد؛ ضمن اینكه یك جایگاه تیغه‏ای شكل در محل زیر هواپیما جهت حمل یك فروند موشك GAR-9 تعبیه شد. (سایر تغییرات، جزئی بودند) بدین ترتیب هواپیمای تغییر یافتهء B-58، به شماره سریال 665 – 55 به نام مستعار Snoopy اسم گذاری شد، و با دماغه‏ای متمایز، شناخته می‏شد.
پرتابهای سطح زمین موشك GAR-9 به تاریخ آگوست 1961 آغاز شدند و به دنبال آن، پرتابهای هوایی توسط Snoopy نیز به تاریخ می 1962 شروع گشتند.

هواپیمای جاسوسی A-12 متعلق به سازمان CIA
به سال 1960، كمپانی لاكهید در حال طراحی هواپیمایی شكاری - رهگیر بود كه در نهایت YF-12A نام گرفت. این شكاری، از هواپیمای جاسوسی سازمان CIA به نام A-12 مشتق شده بود. به دنبال لغو ساخت هواپیمای F-108 كه بنا بود، موشك جدید GAR-9 در آن مورد استفاده قرار گیرد، كمپانی هیوز در ساخت هواپیمای LRI-X به كارخانه لاكهید ملحق شد و سامانهء جدید سلاح خود را درون هواپیمای جدید لاکهید، یعنی پرندهء سیاه (Blackbird) جای داد.
هواپیمای جدید و مخوف لاكهید، یعنی YF-12A، دارای چهار جایگاه درونی حمل سلاح بود، اما دریچهء حمل تسلیحات قسمت جلوی سمت راست، جهت حمل سیستم‏ها و تجهیزات اضافه بر سازمان الكترونیكی، كه با سامانهء كنترل آتش در ارتباط بودند، در نظر گرفته شده بود. سرانجام، هفت جایگاه پرتابگر موشک در نمونهء اولیهء YF-12A پیش‏بینی شدند، که منجر به 6 شکار می‏شد؛ تك جایگاه از دست رفته نیز برای نصب راکت جهت افزایش قدرت در حالت واماندگی در نظر گرفته شد.

 13 پرتاب موشک AIM-47 از طریق هواپیمای YF-12A به انجام رسید، و از این تعداد 12 موشک با دقت تمام، به اهداف مورد نظر، اصابت کردند. آخرین موشک پرتابی AIM-47 از طریق هواپیمای شکاری YF-12، با سرعت 3.2 ماخ و در ارتفاع 74.400 فوت (22.677 متر) پرواز کرد و سپس به هدف خود، که یک هواپیمای بی‏سرنشین (Drone) از نوع QB-47 بود و در ارتفاع 500 فوتی (152 متر) سطح زمین در حال پرواز بود، اصابت نمود.
متاسفانه همانند هواپیمای F-108، برنامه ساخت شکاری پرقدرت و دورپرواز F-12 نیز، که نمونه اولیه آن با نام YF-12 ساخته شده بود، به سال 1966، برای همیشه لغو گردید.

در تولید موشكهای AIM-47 انتظار می‏رفت، گونهء فشرده‏‎تر شده آن به نام AIM-47B ساخته شود، كه در مدل B، بالچه‎ها جهت امكان‏‎پذیری نصب در درون محفظهء حمل تسلیحات جنگنده تغییر یافتهء F-12B، جمع می‏‎شدند تا فضای کمتری را اشغال نمایند.
اگرچه جنگنده F-12B هیچگاه به تولید نرسید، اما موشك AIM-47 و رادار AN/ASG-18 دارای ماندگاری بسیار طولانی شدند. موشك AIM-47 سرانجام به عنوان پایه‏ای جهت ساخت موشك دوربرد هوا به هوای AIM-54 Phoenix ویژه نیروی دریایی ایالات متحده، مورد استفاده واقع شد. همچنین سامانهء كنترل آتش AN/ASG-18 به عنوان نقطه شروعی جهت ساخت رادار AN/AWG-9 مورد استفاده قرار گرفت.
سرانجام برنامهء تولید موشك AIM-47، با ساخت تنها 80 فروند خاتمه داده شد.

سایر كاربردها
در آن زمان، یك نمونهء ضدرادار از موشك AIM-47 به نام XAGM-76A مورد ارزیابی قرار گرفت. همچنین قرار بود از موشك AIM-47 در بمب‏افكن اتمی B-70 Valkyrie به عنوان سلاحی دفاعی استفاده شود.


خصوصیات)
عملكرد:موشك هوا به هوا
كشور سازنده: ایالات متحده آمریکا
پیشرانه: موتور سوخت جامد
طول:۳.۸۲ متر
قطر: ۳۴.۳ متر
وزن : ۳۷۱ كیلوگرم
برد: ۱۶۰ كیلومتر(۱۰۰ مایل)
كلاهك: ۴۵ کیلوگرم

: B-70 Valkyrie

منبع centralclubs.com

بازنشر و ویرایش:
www.smsm.ir
دانشنامه مرجع مهندسی ايران

نوشتارهای پیشنهادی:
پیرشدگی عایق كاغذ سلولزی ترانسفورماتور- ECU مغز خودروهای انژكتوری + PDF
What is PageRank?
WordPress a good choice for site
شاول
انفجار هسته ای
یك سیستم مدیریت محتوا (cms) چیست؟
آفت سن گندم
معرفی وب سایتهای آموزش زبان انگلیسی
What is a Mechanical Engineer
The Search Engine Optimization Template
زیر دریایی تایفون (آکولا) - Typhoon
معرفی اسلحه ی سازمانی آمریکا - M16
معرفی رشته مهندسی هوافضا در مقطع کارشناسی ارشد
معرفی رشته مهندسی مواد در مقطع کارشناسی ارشد
منابع آزمون کارشناسی ارشد مجموعه شیمی
منابع کنکور کارشناسی ارشد رشته فیزیک
منابع کنکور کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی
منابع کنکور کارشناسی ارشد رشته زیست شناسی
منابع کنکور کارشناسی ارشد آموزش زبان انگلیسی
آشنایی کامل با فیبر نوری و تجهیزات آن
مشخصات مهم در دوربین مداربسته تحت شبکه
21 نکته ضروری در طراحی و آنالیز با نرم افزار ETABS در ساختمان های بتنی با قاب خمشی

نوع مطلب : مهندسی هوافضا
نوشته شده در شنبه ۱۵ مهر ۱۳۹۱ توسط SMSM |           |